Wie hebben we hier bijeen op deze zaterdagochtend? Een divers gezelschap qua achtergronden. Zo was er bijvoorbeeld een ondernemer die al zijn hele leven in Eindhoven woont. Daarnaast was er een jonge vader die pas vrij recent in Eindhoven is komen wonen, een international die stiekem al 30 jaar in Eindhoven woont en waren er zowel mannen als vrouwen. We zijn een half uur bezig als een man uit Tongelre het woord neemt: ‘Het is geen recreëren, maar irriteren’, verzucht hij, verwijzend naar de eco-zone bij het Eindhovensch Kanaal. Afgelopen week liep hij langs het kanaal, en zag overal rondslingerende blikjes, plastic zakken en mondkapjes. Wat een gebied moest worden waar kinderen konden spelen en volwassenen sporten, is volgens hem verworden tot een publieke vuilstortplaats. ‘Dat moet echt anders.’
Hij is niet de enige. Aan dezelfde tafel zit een vrouw, die direct op hem reageert: “Dit gebied lijkt wel in de ‘blinde hoek’ van de stad te liggen. Elders houdt de gemeente wel de parken schoon, maar hier blijft alle rommel liggen.’ Deze ogenschijnlijke ongelijke aanpak baart veel deelnemers zorgen. Ze vinden dat iedere Eindhovenaar een schone stad verdient.
Maar een schone stad begint ook bij jezelf. Ook dat realiseren de deelnemers zich. Dat weinig inwoners van Eindhoven hier een steentje aan bijdragen, heeft een duidelijke reden, aldus één van de deelnemers: “Te weinig binding met bewoners uit de (eigen) buurt. Waardoor ze zich minder inzetten voor het schoonhouden en vergroenen van de straat.” De rest van het reisgezelschap knikt instemmend. Met grote koeienletters schrijft de gespreksbegeleider op de flip-over: ‘Sociale cohesie’. Eén van de hoofdthema’s voor het vervolg.
